Spotdeny
Op het moment dat Spotify binnen Nederland beschikbaar kwam, heb ik direct een betaald account genomen. Tien euro per maand voor deze legale streaming dienst (ongestoorde, ononderbroken, onbecommentarieerde muziek!) is te geef.
Tel daar nog eens het sociale component bij, interactieve playlists en de bilbiotheek van miljoenen tracks… en je hebt als muziekindustrie een winnaar in handen. Een serieus wapen om mensen los te weken van de Romige Borst der Downloads™.
Nee, Spotify is niet zaligmakend: de interface kan beter, het aandeel karaoke-albums is bovendien wel erg hoog. Het wemelt daarnaast van liedjes die niet van de originele artiest blijken te zijn - Spotify noemt dat eufemistisch rerecorded. En er zit om onduidelijke reden een verplichte fade in aan elk track, zodat een flink percentage platen begint als een natte scheet.
Irritant, okee - dat accepteer ik nog allemaal. Er komen genoeg nieuwe albums bij en er zit heel wat fijne muziek in Spotify. Maar wat ik niet accepteer en waarmee de muziekindustrie mij in rap tempo weer richting dark side brengt:
De muziekindustrie verneukt echter bij volle bewustzijn de streaming optie als alternatief voor downloaden. Ik heb een aantal playlists, waaronder een leuke lijst met muziek die ik funky vind, maar er vallen constant gaten in.
Sterker, vandaag moest ik alweer twee nummers wissen. Omdat de rechtenhouder ze blijkbaar voorlopig niet meer wil vrijgeven. Of omdat Spotify te weinig betaalt. Of omdat het label andere plannen heeft. Of omdat de muziekindustrie wordt gerund door visieloze douchebags… het interesseert me eigenlijk niet.
Ik zie enkel dat mijn vertrouwen wordt beschaamd dat de muziek houdbaar is.
En dat vertrouwen beschamen ze niet één keer, maar aan de lopende band. Er verdwijnt bovendien muziek in alle genres: klassiek, pop, remixen, soundtracks. Soms blijft een aantal nummers VAN HETZELFDE ALBUM wél beschikbaar. Snap jij het nog?
Kortom, het is dezelfde middelvinger die platenlabels al sinds jaar en dag richting welwillende internetter opsteken. Ze bieden geen alternatief, hebben geen eigen plannen. Er volgt enkel een simpel 'nee', terwijl het zoveelste rapport, het papier bobbelig van de krokodillentranen, moet bewijzen hoe beroerd de industrie er wel niet voorstaat omdat men tegenwoordig z'n muziek liever direct digitaal betrekt.
De Zweden kunnen er zoals gezegd weinig aan doen, maar godgloeiende wat raak ik door m'n enthousiasme en geduld heen, als muzikale vondsten uit de Spotify-bilbiotheek verdampen.
We promise that we’ll try to get the music back!, belooft Spotify. Als je het niet erg vindt, hou ik daar m'n adem niet voor in.
Oi Vey II
Inhakend op m'n vorige postje blijk ik de vervoerderskassen weer gespekt te hebben, ditmaal omdat ik in hetzelfde moment in én uitgecheckt heb. De uitcheck werd vervolgens weer als een incheck gezien en beboet vanwege het niet uitchecken. Koopje dus: 4,78 euro voor een klein stukje regenachtig Utrecht.
Oi Vey
Soms zijn er van die onderwerpen waar de 140 tekens van Twitter gewoon niet genoeg voor zijn. Een daarvan is de ov-chipkaart - an sich een lovenswaardig idee: één handige pas waarmee je overal in Nederland terecht kunt.
Als we de gedocumenteerde hackbaarheid van de chipkaart voor het gemak even negeren, blijft bovenstaand doel nog steeds een lovenswaardig streven. De uitvoering van fundamentele onderdelen van de chipkaart-infrastructuur is echter zo beroerd, dat het eigenlijk niet mag verbazen dat vervoerders onderhand tien miljoen euro overhouden aan mensen die zijn vergeten uit te checken.
En let wel, de kaart is nog niet eens overal ingevoerd - dat hoogte van bedrag zal dus alleen nog toenemen.
Het Nederlands Dagblad legt, tekstueel gezien, de schuld bij de reiziger. "Reizigers met een ov-chipkaart vergeten op grote schaal uit te checken als zij uitstappen. Jaarlijks verspillen ze zo miljoenen euro's."
Verspillen is een beetje vals, weet iedereen die met de chipkaart reist. Het uitchecken moet in het voertuig gebeuren. Dat is ontwerpfout één. Wie een gesprek voert of simpel in gedachten verzonken is, kan vergeten uit te checken. Het blijft een extra handeling - een die bovendien bij de strippenkaart niet bestond - en het zal dus een tijdje duren om dat gedrag aan te leren. Misschien went dat wel nooit.
Wat vreemd is, is dat nergens op de eindhaltes een kastje hangt waarmee alsnog (en énkel) is uit te checken. Dat is ontwerpfout twee. Het is me al een paar keer overkomen dat ik de rode achterlichten van de tram zag en me toen pas bedacht dat ik was vergeten uit te checken. Ook is het me meermaals gebeurd dat het inchecken lukte, maar het uitchecken faalde.
Omdat er op pasvegende passagiers niet gewacht wordt, stap je uiteindelijk maar uit. Door een uitcheckkastje aan elke halte te hangen, valt een hoop kostbare bureaucratie te voorkomen.
Wat me brengt op ontwerpfout drie: de terugvraagprocedure. Het betreft ophalen en invullen van (internet)formulieren of de gang naar een beperkt aantal kantoren. Waarom niet van het begin een simpele, moderne online reclamatie is voorzien, is eigenlijk onbegrijpelijk, anno 2010. Wie niet uitcheckt, verliest vier euro. Als je vervolgens naar een kantoortje moet op Amsterdam Zuid, waar de handeling - met geluk - tien minuten duurt, terwijl je trein over vijf vertrekt… maakt de afweging het er maar bij te laten zitten.
De gigantische bedragen die ov-chipkaartbedrijven nu overhouden wegens onze 'verspilling' bewijzen dat de moeite voor velen simpelweg te groot is. Het is niet dat de reizigers hun geld niet terugwillen, maar het is te veel gedoe.
Wat me tot ontwerpfout vier brengt. Niet enkel is een reclamatie een (cliché-alert) Kafkaëske exercitie, maar je moet het verplicht bij de originele vervoerder doen. In tegenstelling tot wat je zou verwachten, is de landelijke helpdesk van ov-chipkaart.nl er niet voor landelijke hulp.
Wie normaliter nooit in Utrecht, Den Haag of Amsterdam reist, maar daar een probleem ervaart met uitchecken of afwijkende bedragen - zal zich bij de vervoerder in die regio moeten melden. Wie het thuis online niet lukt, moet dus nog eens afreizen, voor die vier euro. Doe jij het? Ik niet.
En dan gaat het nog om enkele euro's. Onlangs reed ik hetzelfde ritje, dezelfde tijd, van Amsterdam Zuid naar het Museumplein. Dat kost ongeveer een euro. Nu kostte het ineens 1,72 euro. Waarom? Geen idee.
Bij de GVB online word ik alvast niet wijzer, daar heeft het claimformulier enkel opties voor 'niet goed kunnen in/uitchecken', 'vergeten uit te checken' of een 'mislukte oplaadactie'.
Als vier euro al zo veel moeite is, kun je dan eisen dat ik voor 72 eurocent kom opdraven?
Nou ben ik helemaal niet roomser dan de Paus (Pius XII, welteverstaan) want op zich heb ik er geen moeite mee dat Horst Wessel ook in iTunes staat, in een soort historisch-quasi-wetenschappelijk hoesje.
Wat ik wel van een onuitsprekelijke hypocrysie vind, is Apple's goody two shoes beleid wat betreft nummertitels. Want, kijk goed wat gebeurt bij het liedekijn "Der Füher Ruft SA Voran":
Bah, Ome Willem! Ruften is vies! Met het kuiswerk van iTunes wordt ons zelfs een grinnik om een windende Hitler ontzegd, die naar verluidt zelf last had van flatulentie.
Jaha, daar zijn we dan! Tien effing jaar l-rs.org. Nooit gedacht dat ik tien jaar later nog steeds deze weblog zou vullen!
Okee, het laatste jaar flink wat minder vaak dan voorheen. Maar dat heeft allerlei redenen, voornamelijk werkgerelateerd. Ik schrijf me namelijk al het apezuur voor Villamedia, en dan schiet het er simpelweg bij in.
's Avonds heb je dan meestal geen puf meer om nog uitgebreid te schrijven, terwijl ondertussen ook Twitter nog lonkt. Niettemin wil ik een poging wagen wat minder links op Twitter te dumpen en hier vaker wat ouderwetsch te loggen.
Het archief is geduldig, dus kijk vooral even rond. Veel links zijn dood als een pier, een aantal websites is overgegaan in nieuwe handen of opgedoekt en een paar verstokte loggers march ever onward, net als ik.
Buren
Wat een ontzettend leuk projectje van Susanne Gilsing, studente fotografie aan de Fotovakschool Den Haag: al je buren aan de Tuyllkade in Utrecht op de foto zetten.
Dankzij hetzelfde camerastandpunt (en min of meer dezelfde vorm appartement) een unieke en intieme blik naar binnen.
2010!
Holy moly, daar zijn we alweer in 2010 aanbeland. De maand waarin in dit blogje begon, alweer tien jaar geleden. De echte verjaardag volgt over een paar dagen.
Het is een moment waarop je moet constateren dat werk en Twitter - vrij zeker niet afgenomen surftijd - nogal invreet in dit blogje. Het hele jaar staat op de voorpagina, zoals men zegt "een veeg teken".
Dat is blijkbaar de natuurlijke loop der dingen, hoewel andere early adopters ook nog steeds bloggen. Ik ben niet gelukkig alleen in de verschuiving naar het microbloggen op Twitter.
Hoe ik na tien jaar l-rs.org ga invullen, weet ik nog steeds niet echt. Opdoeken lijkt me ook weer wat radicaal, redesignen eigenlijk óók. ;)
Kersemis
Mijn tante in Australië (geen boektitel, écht zo) stuurde me per mail een kerstgroet, waar ze ook een hilarisch filmpje bij linkte. Zulke techsavvy tantes heb ik namelijk.
Wie wel eens op B3TA rondstruint, herkent dit soort grappen, maar hier is het erg goed uitgevoerd. Het promoot een BBC-programma in het kader van help-de-natuur-een-handje: Breathing Spaces.
Sagan
Astronoom Carl Sagan is alweer bijna 13 jaar dood, maar delen uit zijn televisieserie Cosmos (1980) belanden op YouTube. Een selectie van twee fraaie stukken: één gelukkig achterhaald over nucleaire dreiging (met de prachtige metafoor voor kernbommen "Genies of death, patiently awaiting the rubbing of the lamps") en zo'n beetje zijn bekendste monoloog Pale Blue Dot, over ons kleine vlekje in 't universum.
Terugkijkend
Ik heb weer te veel getwitterd en te weinig tijd aan mijn arme blogje besteed. Achter de schermen - werkgerelateerd - hebben we met Villamedia onze eerste twee printnummers achter de rug. Lekker retro.
Heb een aantal leuke nieuwe deuntjes in de maak (check ze allemaal via www.zuur.com) en hieronder zet ik er eentje die ik mede op aanraden van een vriend ben begonnen.
Wie nog via die route binnenkomt: welkom! Mijn archief zit links in het menu. ;) Walter heeft me geïnspireerd om zelf ook zo'n mijmering te componeren, die volgt dan later.
Sternal Fracture
Met het mooie weer, m'n werk en offline activiteiten toch ook nog wat tijd gevonden om in m'n studiootje te zitten. Zojuist een 'first take' van een nieuw deuntje afgerond, die ik hier dan maar even spam.
Heb daar zowaar m'n eigen cowbells ingespeeld (dank u, dank u) en heb alweer ideeën voor 'take two' in m'n hoofd. Ooit moet dit alles trouwens leiden tot een optredentje ergens. Dat laat ik hier wel weten, als het zo ver is. Don't hold your breath, overigens - ik wil geen doden op m'n geweten hebben...
Up, up and away
Uiteraard dreigt altijd het gevaar van een gewiekste PR-campagne, maar de bestofte persberichtenruimte bij Pixar en de zinsnede "Pixar officials declined to comment on the story or name the employees involved" in dit artikel geeft me hoop.
Meisje dodelijk ziek, wil graag animatiefilm 'Up' zien, anoniem gebleven Pixar-werknemer komt langs met een dvd'tje, meisje overlijdt zeven uur na het kijken.
Het dvd'tje werd wel meer meegenomen, trouwens. Up gaat in Nederland pas in oktober in de bios draaien.
Fraai
Ik embed 'm even niet, want dan kun je alleen de non-highdef versie bekijken, want Please Say Something is het waard in hoge resolutie bekeken te worden.
Ik moest even door de dialoogstemmetjes heen, maar de innovatieve beelden en het meer dan fantastische sound design (door Nederlander Bram Meindersma) maakt alles goed.
Updaten
Ik moet toch nodig weer eens wat actiever loggen hier. De maand mei schoof bijna voorbij zonder ook maar één postje. Dat kan natuurlijk niet, want ik moet m'n track record natuurlijk in stand houden.
De meeste kleine vondsten, die je in het verleden zou bloggen, gooi ik via Twitter de deur uit tegenwoordig. En ik schrijf me suf, maar dan voor vakuitgaven Villamedia en De Journalist, dus het is ook niet dat ik de hele dag op de bank lig.
Een troost is wel dat iedereen (toch?) via RSS leest, dus niet vruchteloos aanklopt bij een ongeüpdate website.
Maar hoe het probleem van beste-links-via-Twitter op te lossen? Toch maar bewaren? Of me maar eens inspannen om de Grote Dingen (hoort ge, vader, moeder, knekelhuis!) te bewaren voor lange blogposts?
Eighty-Five
Ik parkeer sinds een tijdje mijn muziek op Soundcloud, een site die zich specifiek richt op muzikanten. Het leukste van de dienst is dat luisteraars de muziek min of meer kunnen zien en commentaar kunnen achterlaten op specifieke momenten.
Het kan ook in een fraai jasje gedeeld worden, blijkt. Dus ik test het bij deze maar eens met een traag trackje - een work in progress - om te zien of het goed werkt en of de kleur een beetje overeenkomt. De titel slaat op het aantal bpm. ;)
Necro
Ik heb geen idee hoe oud deze Van Kooten & De Bie precies is, maar ik vermoed toch midden of late jaren zeventig. De kunst van goede Zwarte Humor is achteruit gegaan, in de jaren. Zou dit nog gemaakt kunnen worden? Met al die pretlozen in het kabinet?
"Waar is het begrip voor de necrofiel? Dat is nergens. Er wordt altijd gewantrouwd aan die integere bedoelingen van de necrofiel. Begrijpt u dat toch in hemelsnaam! Het leven is al zo kort en de dood is al zo verschrikkelijk. De enige aandacht, de enigen.. die als Orpheus proberen om over die grens van leven en dood te springen, hè? Contact, warmte aan die overledene te geven. Dat zijn, dat zijn toch de necrofielen."
Thru You
Ik vind dit alvast een van de fraaiste projecten die ik in 2009 heb gezien. Ik vermoed dat het lastig wordt dit ook nog eens te toppen.
Of maker Kurtiman moet een nieuwe editie bouwen van Thru You, natuurlijk. Hij harkt van allerlei amateurfilmpjes op YouTube stukjes bij elkaar en bouwt daarmee fantastische en professioneel klinkende nieuwe liedjes.
Flarden uit drumdemonstraties, trompettisten, bongo- en congaspelers, bassisten, eenzame tieners die a capella iets zingen of mensen die een synthesizer te koop aanbieden en aan wat knopjes draaiden.
Ik wil niet eens nadenken over de hoeveelheid werk dat dit is geweest, maar je moet er maar gewoon van genieten. "De wereld is één door muziek", ofzoiets.
TNG
Ik heb in geen tijden zo gelachen als bij het doornemen van deze fantastische herschikkingen van Star Trek: The Next Generation van het komisch duo gazorra op YouTube.
Ik zou ze allemaal wel kunnen linken (ik heb mensen er al ad nauseam mee lastig gevallen) maar dan maar twee hele fijne:
De Nieuwe Reporter (DNR) herpubliceerde een artikel dat eerder op 'Pluspost' verscheen. Pluspost moet The Huffington Post voor Nederland worden, maar wordt m.i. gehinderd door de ouderenomroepnaam. Ik reageerde bij DNR, maar herhaal hetzelfde verhaaltje nog maar eens als blogpost, inclusief wat linkjes.
- begin reactie -
Och heden, wat een treurnis. Dat aan inflatie onderhevige ‘ramp’ (het incident in de Hudson was dat overigens juist niet) en voorspelbare la-di-dah over de caloriearme fluff van Twitter.
Datzelfde bezwaar geldt of heeft gegolden voor kranten met alsmaar uitdijende en niet door te worstelen katernen, de weblogs, of de onstuitbare buikloop van hersenloze televisie of doodsaaie 24/7 (talk)radio.
Zoals altijd is het toverwoord ‘filtering’. Beetje kritisch selecteren en alle technische middelen (*kuch* TweetDeck *kuch*) die je ter beschikking staan toepassen om uit de ruis wat nuttigs te destilleren.
Elke regel van een lijvig artikel twitteren (iets dat hopelijk wat volgers heeft gekost) is een rare manier om vermeende nutteloosheid van het medium aan te tonen.
Evan Williams, een van de oprichters, sprak laatst op TED Talks over Twitter. Het was een spinoff project toen men eigenlijk werkte aan Odeo. Een idee zonder plan. Er is nóg geen plan.
Wat vaststaat is dat Twitter nooit als ‘breaking news’-medium is opgezet. Ik begrijp eerlijk gezegd niet zo goed waarom sommigen dat er wel van willen maken.
Dat gezegd hebbend: fijnmazigheid van onderlinge contacten, de komst van zogeheten trending search engines en retweets maken dat Twitter wel degelijk (en steeds vaker) ‘opschiet’.
Twitter hangt van toevalligheid aan elkaar, waarbij het door pure kansberekening echter steeds vaker zal voorkomen dat, als de wereld een wind laat, er iemand present is om hem op te snuiven.
- einde reactie -
Zo. Voor wie het nog niet wist: ik Twitter met enige regelmaat op: /lrs
Ruis
YouTube maakt - in opdracht en ter paaiing van platenmaatschappijen - jacht op auteursrechtelijk beschermd audiomateriaal in video's. Dat gaat ver en ook regelmatig mis: zo zijn video's zonder weerwoord verwijderd van mensen die enkel een liedje zóngen, bericht de Electronic Freedom Frontier*.
YouTube is een fantastische vindplaats van muziek, grappige filmpjes, amateurproducties vreselijk en fantastisch en overwachte inzichten. Het heeft mij al meerdere keren op het spoor gezet van goede, voor mij onbekende muziek en films. Die ik vervolgens in plaatselijke winkels of online bestelde.
Funktuall, een aanstekelijk enthousiaste discjockey die ik al een tijd volg en wiens video's kijkers bijscholen in goede funk, ziet het eveneens met zorg aan.
Muziek die op de plank ligt raakt en bereikt niemand. Mensen plakken muziek onder video's, zingen deuntjes na of rippen stokoude clips van vhs of betamax omdat ze het willen delen. Niet uit commercieel oogpunt, want er is geen verdienmodel voor gewone gebruikers.
En zoals het ontelbare jaren is gegaan met reguliere muziekdownloads, weet de vermaakindustrie niets anders te bedenken dan afsluiten van aanbieders, verwijderen van video's of (de nieuwste vondst) audio uit de video strippen.
Een onderzoek naar de effecten van al deze gratis exposure is er eigenlijk niet, afgezien van deze recente Nederlandse studie naar (il)legaal downloaden.
Vlezig
Het splinternieuwe iPhoto '09 heeft een functie waarbij je fotobibliotheek automatisch wordt gescand op gezichten, waarna je een nieuwe 'ingang' hebt om foto's te vinden. De software slaat soms de plank leuk mis, zoals bij dit biefstukje:
Mag Niet
Als je tegenwoordig als wereldburger achteloos rondsurft, klapt steeds vaker een verbodsbord omhoog. Ik vraag me af of dit was wat Berners-Lee voor ogen had - maar valt waarschijnlijk in de gedachtegang dat Amazon UK leuke elektronica niet eens binnen de EU verstuurt.
Utrecht
Dat je dan op een onooglijk tijdstip uit het café gestommeld komt, een vriend de hand drukt, je fiets op de brug ontketent en even opkijkt... en denkt: "Wat woon ik toch in een fijn stadje!"
