Spotdeny
Op het moment dat Spotify binnen Nederland beschikbaar kwam, heb ik direct een betaald account genomen. Tien euro per maand voor deze legale streaming dienst (ongestoorde, ononderbroken, onbecommentarieerde muziek!) is te geef.
Tel daar nog eens het sociale component bij, interactieve playlists en de bilbiotheek van miljoenen tracks… en je hebt als muziekindustrie een winnaar in handen. Een serieus wapen om mensen los te weken van de Romige Borst der Downloads™.
Nee, Spotify is niet zaligmakend: de interface kan beter, het aandeel karaoke-albums is bovendien wel erg hoog. Het wemelt daarnaast van liedjes die niet van de originele artiest blijken te zijn - Spotify noemt dat eufemistisch rerecorded. En er zit om onduidelijke reden een verplichte fade in aan elk track, zodat een flink percentage platen begint als een natte scheet.
Irritant, okee - dat accepteer ik nog allemaal. Er komen genoeg nieuwe albums bij en er zit heel wat fijne muziek in Spotify. Maar wat ik niet accepteer en waarmee de muziekindustrie mij in rap tempo weer richting dark side brengt:
Spotify is niet te vertrouwen.
Ik zeg het wat gechargeerd, want die arme Zweden kunnen aan de rechtenjungle niet zo veel veranderen - maar een nummer dat je bezit, ongeacht hoe je hem hebt verkregen, is voor eeuwig.
De muziekindustrie verneukt echter bij volle bewustzijn de streaming optie als alternatief voor downloaden. Ik heb een aantal playlists, waaronder een leuke lijst met muziek die ik funky vind, maar er vallen constant gaten in.
Sterker, vandaag moest ik alweer twee nummers wissen. Omdat de rechtenhouder ze blijkbaar voorlopig niet meer wil vrijgeven. Of omdat Spotify te weinig betaalt. Of omdat het label andere plannen heeft. Of omdat de muziekindustrie wordt gerund door visieloze douchebags… het interesseert me eigenlijk niet.
Ik zie enkel dat mijn vertrouwen wordt beschaamd dat de muziek houdbaar is.
En dat vertrouwen beschamen ze niet één keer, maar aan de lopende band. Er verdwijnt bovendien muziek in alle genres: klassiek, pop, remixen, soundtracks. Soms blijft een aantal nummers VAN HETZELFDE ALBUM wél beschikbaar. Snap jij het nog?
Kortom, het is dezelfde middelvinger die platenlabels al sinds jaar en dag richting welwillende internetter opsteken. Ze bieden geen alternatief, hebben geen eigen plannen. Er volgt enkel een simpel 'nee', terwijl het zoveelste rapport, het papier bobbelig van de krokodillentranen, moet bewijzen hoe beroerd de industrie er wel niet voorstaat omdat men tegenwoordig z'n muziek liever direct digitaal betrekt.
De Zweden kunnen er zoals gezegd weinig aan doen, maar godgloeiende wat raak ik door m'n enthousiasme en geduld heen, als muzikale vondsten uit de Spotify-bilbiotheek verdampen.
We promise that we’ll try to get the music back!, belooft Spotify. Als je het niet erg vindt, hou ik daar m'n adem niet voor in.
