| |
zondag, 29 juli 2001
Ziekte
Overigens lijden wij allen aan een dodelijke ziekte: leven. Van wie dit citaat ook alweer is, ben ik even kwijt. Vanaf de eerste ademteug, vers uit de moederschoot, beginnen we aan een gestage en onvermijdelijke afdaling naar het graf. De tijd daartussen moet je een beetje nuttig gebruiken. En als het even kan niet al te veel rotzooi achterlaten, wanneer de laatste ademteug zich aandient.
 (0 reacties)
zaterdag, 28 juli 2001
Wijsheid
Hm, IJsman Ötzi leed aan moderne kwalen (en stierf een gewelddadige dood, als we de wetenschappers moeten geloven) en de oermens roeide vakkundig hele soorten zeeleven uit. Goed te weten dat we qua omgang met het milieu niet veel slimmer, maar toch ook niet heel veel dommer zijn geworden.
(0 reacties)
Singh
Voormalig GroenLinks Kamerlid Tara Oedayraj Singh Varma lijdt nu aan post-traumatisch stress syndroom, hoorde ik op het journaal. Bedreigingen uit extreem-rechtse kringen zouden haar uit 't lood hebben geslagen. In het item werd een verklaring met die strekking voorgelezen door haar advocaat. Opmerkelijk cliché-beeld: spierwitte villa op de achtergrond met (ongelogen) een Ferrari op de oprit... Magoed. In 1997 schreef Singh Varma - zij het taalkundig rommelig - strijdbaar over de bedreigingen uit extreem-rechtse kring:
"Nu in 1997 heb ik nog steeds last van racisme, (racisten) alleen niet meer zo systematisch. Af en toe ligt er een dode rat met vieze racistische brieven in een doos bij een spreekbeurt of thuis, en vandaag ben ik opgebeld met een scheldkanon (sic) aan racistische praatjes, altijd "Eigen volk eerst" als begin. Dit alles is een soort trauma, het gaat je niet in je koude kleren zitten en het angst-zweet breekt vaak nog bij mij uit."
Maar ja, de recente onthullingen plaatsen het grootste deel van haar uitingen en werk in een ander licht. Wie weet zijn deze bedreigingen ook verzonnen, om aandacht te krijgen. Lastig en tragisch, want wat moet je nu nog geloven? Alles wordt nep en huichelachtig, zolang er geen duidelijkheid is. Wellicht is ze "gek", maar dan wel in de zin dat jij en ik zouden zeggen dat je gestoord bent als je mensen op zo'n manier belazert. Met een werkelijk opname-fähige geestelijke stoornis heeft het volgens mij niets te maken.
(0 reacties)
Vlucht
Inhakend op het berichtje van afgelopen woensdag: de UNHCR bestaat 50 jaar en heeft om dat, euh, te "vieren" een website geopend. Met daarin een interessante opsomming van "Prominent Refugees" met daartussen namen als Fréderic Chopin, Marlene Dietrich, Albert Einstein en Milos Forman (regisseur van o.a. Amadeus).
(0 reacties)
woensdag, 25 juli 2001
Pronk
Leuke ironie: de Verenigde Staten (VS) hebben indertijd de benoeming van Jan Pronk als Commissaris voor de Vluchtelingen gedwarsboomd. Oud-premier Ruud Lubbers werd da man. Ik zag 'm ooit op het journaal rondlopen in Afghanistan, maar heb al tijden niets meer van hem gehoord. De VS zal wel balen, na het moeizaam behaalde succes in Berlijn rond het Kyoto-verdrag. Onder leiding van Pronk. Als UNHCR-commissaris had hij waarschijnlijk minder schade kunnen aanrichten. De VS staan nu alleen in het afwijzen van dit internationale verdrag, iets waar de Bush-regering al stevige kritiek voor krijgt te verduren. [1, 2, 3]
Overigens heeft de Bush-regering ook een ander verdrag, over biologische wapens, afgewezen. Het verdrag moet het oude (uit 1972) vervangen. Vijftig landen hebben toegezegd het als uitgangspunt te nemen voor lokale wetgeving. De Amerikaanse regering noemt "de binnenlandse veiligheid" en het "gevaar voor spionage" als voornaamste redenen voor de afwijzing en wil nu met eigen voorstellen komen.
(0 reacties)
Omkat
Na Planet Internet, World Online (ohnee, Tiscali) is het de beurt aan Zon om de site te veranderen. Ook veel negatieve reacties in het forum. Opmerkelijke zin, die aangeeft welk soort bezoekers Zon trekt: "Het is wel even wennen dat er veel tekst te lezen valt." Plaatjeskijkers, vooral.
(0 reacties)
Snor
Meesterlijk nieuw project van verstopte Anglo-logger Oscar-Alexander: El Bigote Negro.
(0 reacties)
zondag, 22 juli 2001
Popkwis
Net terug van huiskamerpopkwissen bij Els en Wilco. Erg gezellig, al eindigde ik samen met Tom (die as we speak nog huiswaarts treint) op de laatste plaats. Ik bedenk me dat we onze gewonnen troostprijzen op de bank hebben laten liggen. Hm. De prijzen voor de laatst geëindigden bestonden uit een paar geitenwollen sokken, zakdoeken (om uit te huilen) en lichaamsversierselglitterdingetjes (mooi scrabblewoord).
Voor herhaling vatbaar!
(0 reacties)
zaterdag, 21 juli 2001
Speleding
Het voordeel van op een redactie werken waar ook een game-redacteur rondwandelt is dat natuurlijk de nieuwste spellen moeten worden getest. En dat betekent dat er sinds afgelopen vrijdag een Playstation 2 op de redactievloer is. Want het zojuist uitgekomen racespel Gran Turismo 3 moet nader worden bestudeerd. En de two player mode ook, natuurlijk.
(0 reacties)
V
Weet u nog? Nu ook op DVD. Regio 1, maar voor de Moderne Mens moet dat geen probleem zijn.
(0 reacties)
woensdag, 18 juli 2001
Tom
Tommie heeft een mooie plek in de achtertuin gekregen.
(0 reacties)
Hatsjie
Verkouden? Ondergoed verwisselen.
(0 reacties)
zondag, 15 juli 2001
Een kleine dood
Hij kwam bij ons in 1983. Totaal onverwacht. Op een oktobermiddag kwam mijn moeder in onze oude Opel het pad opgereden. Ze wenkte ons, zonder uit te stappen.
“Ik heb een verrassing”, vertelde ze geheimzinnig, toen we naar buiten waren gerend. Ze opende het handschoenenkastje, dat al op een kiertje stond. Er kwam een pikzwart, donzig hoopje uit. Een katje. Tommie.
Toen Tommie in ons huis kwam, paste hij letterlijk in de palm van je hand. Zijn gemiauw was hoog en iel en zijn hardblauwe oogjes waren zo helder en rond, dat het leek alsof een poppenmaker zijn twee fijnste glazen oogjes voor dit katje opzij had gelegd.
Wat ik me herinner van die eerste keer dat ik Tommie vasthield: de warmte van dat kleine lijfje, de snelle adem en fragiele contouren van de ribbenkast, waardoorheen je het hartje kon voelen kloppen.
Mijn moeder vertelde dat ze op bezoek was geweest bij een vriendin, waar de poes een paar weken ervoor kleintjes had gehad. Tommie (die toen natuurlijk nog geen Tommie heette) klom bij mijn moeder op schoot. Dat was overigens een pijnlijke ervaring, want zolang hij niet kon springen, deed Tommie ‘t letterlijk, klauwend via de benen. Wat het ook was, mijn moeder besloot meteen Tommie te adopteren.
Halverwege de rit naar huis had ze nog razendsnel de berm opgezocht, toen het geluid uit het handschoenenkastje ineens verstomde. Reikend vanuit de bestuurdersstoel opende ze het handschoenenkastje wat verder. Door haar hoofd schoot dat, ondanks het half geopende klepje, de kat natuurlijk gestikt was.
Maar nee: daar lag Tommie, op een handdoekje, innig tevreden snorrend. Om zijn tevredenheid te uiten kneep hij even beide ogen toe om ze daarna gelijk weer te openen, een gewoonte die hij altijd heeft behouden.
Tommie was een onvoorspelbaar beest met een haast menselijk karakter. Op latere leeftijd en na die specifieke operatie die de meeste katers overkomt, kon hij je soms begrijpend en doorgrondend aanstaren. Antropomorfisme of niet, bij onze Tom had je het idee dat er een echte, volwassen geest achter die ogen schuilging.
Ik kan hier tientallen anekdotes oplepelen over dat beest, die ik altijd liefdevol “Stumme Katze” noemde. Hoe hij tijdens het onderuitgezakt TV-kijken knorrend op je buik kwam liggen. Hoe hij op een dag kwijt was en we ‘m slapend tussen de poten van de – eveneens zwarte – Goochem terugvonden. Hoe hij oprecht in de war was van de dood van Flip en jaren later Goochem. Hoe hij altijd in was voor een potje vechten met je hand, teruggetrokken in je mouw. Een kat zoals zovelen. Of misschien wel niet.
Een paar maanden terug ging het plots slechter met Tommie. Hij werd mager en futloos. Op een avond kon hij niet meer goed lopen en viel regelmatig om; de dierenarts constateerde een lichte hersenbloeding. Het bleek de definitieve knik omlaag.
Ondanks medicatie, aangepast eten en vitaminen werd duidelijk dat Tommie het niet ging redden. Hij waste zich niet meer, kon plas en poep niet meer ophouden en redde het niet eens meer om op zijn geliefde bank te springen. Het uitgeteerde lijfje was weer zo broos als in 1983: zo licht, zo dun. Breekbaar.
Vanmiddag, om kwart voor zes in de avond, was het voorbij. In het bijzijn van m’n broer - de enige die hem ooit mocht oppakken – stierf onze Tom. Huisdier. Familielid. Maar vooral dat laatste.
Tabee, ouwe reus. Bedankt voor 18 jaar onvoorwaardelijke liefde.
(0 reacties)
zaterdag, 14 juli 2001
Spam
Godver, ik word al een week platgespamd. Nouja, het is eigenlijk geen spam, maar het zijn honderden geautomatiseerde foutmeldingen van Mailer Daemons (mailservers) van vooral Aziatische bedrijven. Het zijn lijsten van adressen waar een bepaald spambericht niet bezorgd kon worden. Met m'n boerenverstand heb ik er uit geconcludeerd dat er *uit mijn naam* wordt gespamd, want ík krijg de foutmeldingen. Het gebeurt allemaal met mijn account van Demon (acid.demon.nl) waar voor het at teken willekeurig adressen worden gegenereerd.
Ik heb uiteraard de Demon helpdesk om hulp gevraagd, maar daar reageert men nogal lakoniek. Ik kan via een fax vragen om adressen te laten blokkeren, zodat bijvoorbeeld alleen "lars at acid.demon.nl" nog werkt, maar dit account heb ik al sinds 1996 in gebruik. Er komt nog steeds veel post op binnen (op diverse adressen) en ik heb GVD niet om misbruik gevraagd. Dat spam, uit naam van een Demon-account, ook negatief afstraalt op Demon is geen probleem, lijkt het.
Daarnet kreeg ik 140 e-mails binnen. En dat is alleen van de afgelopen nacht. De foutmeldingen blijven binnenstromen. Kut.
Ik heb alle postmasters die ik uit de e-mail heb kunnen destilleren aangeschreven, maar daar wordt natuurlijk niet op gereageerd. Tja. De storm uitzitten? Mijn normale e-mail verzuipt er inmiddels in en ik ben erg blij met ADSL via Planet, want ik moet er niet aan denken dat ik al die shit met m'n ISDN-lijntje had moeten overhalen.
[update] 20:24 Tekst licht aangepast, na hulp en tips van onder andere (ex-)Demon werknemers. Er valt weinig aan te doen. Toen ik daanet uit de stad kwam, zaten er alweer 52 nieuwe foutmeldingen in mijn mailbox. Als het aanhoudt laat ik 't account over een paar dagen afsluiten, denk ik. Pas nu blijkt hoe weinig je kunt doen als een naamloze spammer je adres misbruikt.
(0 reacties)
vrijdag, 13 juli 2001
Vakantieberichten
Oxysept ging op vakantie en schrijft brieven uit Barcelona. Zon, plezier en het Spaanse Goede Leven bekeken door het berookte Utrechtse glas:
"Maar kom, dood en verderf, daar moeten we nu nog maar even niet aan denken, het is tenslotte vakantie, laten we vrolijk wezen, wijn drinken en tapas eten en nog meer tapas eten want het duurt wel even voordat je daar vol van bent."
(0 reacties)
zaterdag, 7 juli 2001
Niek
En toen vanochtend - héél vroeg - de lucht zwanger was van onweer, bracht mijn zus Karin in een Apeldoorns ziekenhuis haar eerste kind ter wereld: Niek. Moeder en kind maken het goed, al moet Niek even in de couveuse bijkomen van al het gedoe. Ben blij dat alles goed is gegaan. Een kind krijg je namelijk niet alleen, daar doet de hele familie gewoon aan mee.
(0 reacties)
vrijdag, 6 juli 2001
Tijd
Daarnet nog een stukje Timecop meekregen op SBS6. Onderwerp, <drum roll>... tijdreizen. Liggend op de bank bedacht ik mij dat tijdreizen nooit zal worden uitgevonden. Waarom niet? Als het ooit in de toekomst zou zijn uitgevonden, is het per definitie ook nu mogelijk. En aangezien we er nu geen bewijs van hebben is het dus - weer per definitie - in de oneindige toekomst nooit uitgevonden. Begrijpt u wel?
Of er moeten hele strenge regels zijn opgesteld dat het verleden er niks van mag merken. Tja. En toen was het tijd voor nog een biertje.
(1 reacties)
Troostrijk
Broeiend mijmeren in de warme zomeravond, met de Duitse reus in de CD-speler. Sarabande in B-mineur uit de Franse Overture, BWV 831. Geoptimaliseerd voor dual ISDN.
(0 reacties)
De nieuwe site: mijn 2 cent
Loom weer. Het zal sommigen zijn opgevallen dat het hier rustig was. Ik zat echter niet in de zon te niksen: ik moest meewerken aan de omkat van de website van mijn geliefde Planet Internet. Probleem is dat de omzetting veel muis- en klikwerk gepaard ging. Mijn pols heeft nog nooit zo zeer gedaan, dus ik wilde het niet verergeren door ook 's avonds nog eens veel te schrijven.
Een nieuwe website. Er is ook door mijn webloggende collega's op gereageerd. Tonie en Emile (beterschap) hebben met vooruitziende blik en historisch besef de voorpagina's van de oude site bewaard.
Laten we er geen doekjes om winden: ik vind de site heel erg lelijk. Het is mijn inziens een achteruitgang in vorm en nog meer in navigatie. De commercie heeft in mijn ogen de greep op de site versterkt en de strakke scheiding was nu net datgene waarom lezers Planet bezochten.
Ik heb intern al veel rumoer gemaakt. Uit praktische en professionele overwegingen houd ik geheim wat en hoe. Met mijn commentaar zal ik bij mijn collega's van de vormgeving en programmeurs wellicht goodwill hebben verspeeld. Dat spijt me. Maar de site, de lezers en waar we naartoe gaan ligt me na aan het hart.
Juist die zaken waar Planet sterk in is, zijn met het nieuwe ontwerp goeddeels teniet gedaan. We zijn dan wel naar 800x600 gegaan, qua breedte, maar de rechterbalk (waarover marketing veel zeggenschap heeft) is zo breed geworden dat we er per saldo nauwelijks mee zijn opgeschoten. De ankeilers, de stukjes wervende tekst moeten een kleine 80 procent korter worden, omdat anders de vorm uit elkaar drukt.
Kijk je naar de gebruiksvriendelijkheid (de Amerikanen hebben het efficiëntere usability) dan blijkt dat de logica verdwenen is. In het forum van Planet Multimedia dat ter discussie van de nieuwe vorm is opengesteld is dat een veelgehoorde klacht. Planet Multimedia wijdde vandaag nog een artikel aan de reacties op de nieuwe vorm.
Er zal en wordt nog driftig aan de site gesleuteld, maar dat is momenteel voornamelijk bugfixen. Een terugkeer naar de oude vorm - of in ieder geval een poging daartoe - zit er niet in. Persoonlijk vind ik dat de oude site veel meer als uitgangspunt had moeten dienen. Nu lijkt het vooral een vormgevers tour-de-force waar de gebruiker in al het grafisch geweld is vergeten.
Kan ik me neerleggen bij de nieuwe vorm? Tja. Dat zal wel moeten en op termijn zal het wel gaan. Als eenling, als redacteur buiten de krachten van commercie, marketing en beleid heb je natuurlijk weinig invloed. Het is alleen jammer dat veel lezers denken dat de nieuwe vorm een keuze van (alle) redacteuren is.
Uiteindelijk hoop ik dat we een goed compromis vinden. De redacteuren wat minder zeuren, de vormgevers stemmen toe in iets vormelozers. Zolang de lezers maar gehoord worden. Ook de advertentieafdeling moet zich afvragen of ze lezers wel willen opzadelen met een flashbanner op elke artikelpagina, die bovendien op elk moment dat hij laadt een zomers (maar irritant) "kri kri" krekelgeluid laat horen.
Tenzij we de lezers niet serieus nemen natuurlijk. In de oude site deden we dat in ieder geval wel.
Staan sites überhaupt wel eens stil bij de gebruiker, voor een grote omkat in gang wordt gezet? In mijn opinie is het bij de recente veranderingen van de NRC Handelsblad website onvergeeflijk dat goed 75 procent van de content (dossiers, columns, achtergronden e.d.) onvindbaar is vanaf de nieuwe site. Ook bij Planet lopen nu heel wat links dood, waarvan niemand weet of de pagina ooit is gebookmarked. Daar is het web niet voor gemaakt, voor een 404.
Ik moet ter verdediging van de programmeurs en webstudio wel aanvoeren dat ze zich de schurft hebben gewerkt. Er zat om allerlei redenen een onmenselijke en ongezonde haast achter dit project. Het zijn allemaal mensen met kloppende polsen en het zou niet eerlijk zijn om te doen alsof er kwade wil achter steekt. Want dat is niet zo.
Tijdens de aanloop naar het omgaan van de site is er door iedereen keihard gewerkt. Ook door mij, al had ik het dubbel zo moeilijk omdat ik in mijn opinie werkte aan een verslechtering van mijn Computer Planet. Dan is het net alsof je moet helpen bij het slachten van je favoriete konijn, omdat het 25 december nu eenmaal Kerst is, en er te vreten op tafel moet komen.
En dan nu, de disclaimer: dit is mijn website. Mijn beroep op artikel 7. Ik geef een kleine blik achter de schermen van het omgaan van een website. En een moeizaam verlopen project is bepaald geen bedrijfsgeheim. Het kost mij jaren van m'n leven, maar de halve IT-sector leeft ervan...
(0 reacties)
zondag, 1 juli 2001
Duur
Niet alleen een hoge prijs in levens, maar ook in materieel opzicht. [Via Diederik]
(0 reacties)
| |
