Bovenstaand plaatje bevat slechts vier grijswaarden, wat blauw en een paar lijnen. Het is alles dat ik nodig heb en iedereen weet wat wordt bedoeld.

Op 11 september 2001 werkte ik nog op de redactie van Planet Internet, toen rond tien voor drie 's middags het bericht binnenkwam over een vliegtuig dat een toren van het World Trade Center had geraakt.

Mijn eerste reactie was om, ter voorbereiding van een artikel, details te gaan achterhalen van een soortgelijk ongeluk in 1945, toen een bommenwerper het Empire State Building was binnengevlogen.

Het internet was op dat moment nog goed begaanbaar - het incident was nog niet wijd bekend. Uit het videohok dat we toen hadden, riep een collega dat CNN beelden had. Rond de televisie keken we naar de rokende toren. Na een minuut of tien schoof ineens een tweede vliegtuig in beeld en verdween achter de andere toren. Seconden later braakte de South-Tower een oranjerode vuurbal uit.

Okee. Dit was geen ongeluk, zoveel was nu wel duidelijk. Weer achter m'n bureau belde ik m'n ouders dat ze de televisie moesten aanzetten en ging aan de slag. Het internet was toen al tot een slakkengang gereduceerd.

Nieuwssites als BBC en CNN schakelden naar een kale voorpagina en ook onze eigen Planet-site kraakte in haar voegen. In overleg met de marketingafdeling werd de bannerserver uitgezet; we hadden zelf geen technische mogelijkheden om naar een uitgeklede variant om te schakelen.

Omdat er weinig nieuws via de sites was te krijgen, bleken weblogs toen al een zeer directe en uiterst persoonlijke manier om informatie te achterhalen.

Om toch 'eigen' nieuws te genereren, heb ik enkele uren via een obscure en dus bereikbare Yahoo-pagina naar scannerverkeer van de Newyorkse politie geluisterd. Er kwamen diverse meldingen binnen over verdachte pakketjes en opvallend genoeg meteen al berichten over verdachte, Arabisch-uitziende mensen. Ik schreef er een artikel over.

De redactie, toen nog onder leiding van Dolf Rogmans, produceerde die dag (en in de weken erna) een uitstekend 'Elf september dossier'. Het is een gotspe dat van al die inspanningen niets meer is terug te vinden - iets dat Planet Internet zich vijf jaar na dato mag aanrekenen.

En tja, daar zijn we dan. Sneller dan verwacht, lijkt het: 11 september 2006. Alle goodwill die Amerika had - er werden zelfs in Teheran kaarsjes aangestoken - is door Bush cs vakkundig verspeeld. Kijk, dat de Verenigde Staten dit niet over hun kant konden laten gaan, was duidelijk.

De Taliban bood onderdak aan wat de ongrijpbare octopus 'Al Qaida' is geworden. De Taliban schroomden evenmin om onvervangbaar cultureel erfgoed op te blazen omdat het niet strookte met hun wereldbeeld. Het is jammer dat het gedram met Irak heeft gezorgd dat Afghanistan nooit goed is afgehandeld en stilaan weer lijkt af te glijden naar clans, orthodoxie en onvrijheid.

Inmiddels is het anti-Amerikaanse sentiment wereldwijd zo sterk, dat ik er zelf ook niet helemaal aan ontkom. Ik moet bekennen dat ik in 2005 in New York geen onaardige Amerikaan heb ontmoet, maar alleen The Daily Show houdt mijn vertrouwen nog overeind dat ze aan de andere kant van de Atlantische Oceaan niet helemaal zijn verloren.

Ironisch dus: alleen een regime change in Washington, gekoppeld aan een radicaal nieuwe manier waarin het de wereld tegemoet treedt, zullen de Verenigde Staten weer wat krediet kunnen opleveren. Het wereldwijde ongeloof van Bush' herverkiezing was bijna tastbaar.

Ondertussen zijn er sinds 11 september bloedige aanslagen geweest in Bali, in Madrid en Londen. De wat als is vals. Mensen verblind door hun eigen gelijk zullen namelijk altijd wel een aanleiding vinden om anderen op te blazen.