Hoe kun je een film over het leven van Ray Charles nou nóg interessanter maken? Nou, door er een jazz-orkest bij te zetten, samengesteld uit musici van het Concertgebouw. En dan iemand als, pak em beet, Madeline Bell te vragen er nog wat bij te zingen.

Dan houd je een en ander in Tuschinksi - de mooiste bioscoop van Nederland - én deelt champagne uit bij de ingang. Et voila. Ohja, en je moet gaan met goed gezelschap, natuurlijk.

En zo zat ik gisteren bij een vier uur durend programma rond de film "Ray", met een uitstekende hoofdrol van Jamie Foxx, perfecte muziek en een al minstens zo formidabele supporting cast.

Daaronder ook een onverwachte rol van Curtis Armstrong, die toch het grootste deel van zijn carrière (waarschijnlijk onterecht) in het B-circuit heeft doorgebracht.

Maar, okee: de film zélf is een 2,5 uur durend portret van het leven van Ray Charles, van jongs af aan tot een punt na alle heroïne en huwelijkse ellende - waarna de film zich er een beetje raar ineens van afmaakt door de dertig jaar (!) daarna met een collage van platenhoezen af te werken.

De directors cut duurt trouwens drie uur, dus wie weet is het daar allemaal wat natuurlijker afgerond.

Het aardige van deze geautoriseerde biopic is dat Ray Charles op veel momenten ook gewoon als bedriegende, spuitende two timing lulhannes wordt neergezet, die zijn oerdegelijke manager zonder pardon inruilt voor een intrigant van het zuiverste water.

Verder zitten er mooie flashbacks naar Charles' jeugd in, waarbij de bizarre verdrinkingsdood van zijn broertje en zijn trotse moeder bijzonder materiaal opleveren. Het acteerwerk van de debuterende CJ Jackson als jonge Ray vond ik indrukwekkend.

Oei!