En dat is het dan. Kerry erkent zijn verlies en de wereld zit nog eens vier jaar opgescheept met het destructieve beleid van Bush.

Dat de Amerikanen een nieuw mandaat hebben gegeven aan uitgerekend een rampzalige president als George Bush, betekent dat de Verenigde Staten zich wat mij betreft nu werkelijk geïsoleerd hebben.

Amerikanen kozen wéér voor Bush, alle valse voorwendselen voor de oorlog in Irak ten spijt. Ze kozen hem ondanks de leugens, de niet gevonden weapons of mass destruction, de geraffineerd georkestreerde angstcultuur, de almaar ingeperkte burgerrechten en ondanks de desastreuze overheidstekorten die generaties zal vergen om aan te zuiveren.

En ze kozen hem ondanks - of misschien paradoxaal genoeg wel juist óm - het groeiende anti-Amerikanisme, waaraan zelfs ik niet meer ontkom.

Het land krijgt nu de president die ze verdient. Bush zal in zijn herkiezing een bevestiging zien dat hij het altijd al aan het juiste eind had.

"You break it, you own it", schreef Colin Powell met betrekking tot de gevolgen van het binnenvallen van een land. Dat lijkt me na deze verkiezingsuitslag toepasselijk.

Het is al schandalig dat we met soldaten in Irak zitten, maar nu moeten we zéker in maart volgend jaar afronden en vertrekken, ongeacht welk voorschotje minister Bot al denkt te nemen op een langer verblijf.

Een nieuwe president had een beroep kunnen doen op de internationale gemeenschap, om Irak te helpen herstellen. Nu door het Amerikaanse volk is gekozen voor een voortzetting van de status quo, vervalt die mogelijkheid.

Bush maakte het kapot: Bush mag zijn bezit lijmen. We don't owe Bush anything.

Ik vrees dat het nu wachten is op de volgende uitgelokte ramp.