De Hondenkoning
In dit boek staat geen woord te veel, zo lijkt het. Daarom moest ik het twee keer lezen, voordat ik aan deze recensie begon. Op zaterdag had ik de keuze tussen het ochtendblad of De Hondenkoning, de debuutroman van Walter van den Berg.
Ik koos voor de tweede en ik las hem in één keer uit. Dat komt deels omdat het simpelweg niet zo'n extreem dik boek is, deels omdat er dus geen woord te veel instaat, maar bovenal omdat het een goed boek is. Dat je in één keer uitleest.
De spaarzame schrijfstijl maakt dat de leegte van de wereld van hoofdpersoon Eug haast tastbaar is. Eug is systeembeheerder en nerd cum-laude. Een van zijn opzienbarendste prestaties is het opzetten van een efficiëntere CD-ROM productiestraat. Niet het soort verhaal waarmee je het café stilkrijgt of vrouwen imponeert.
Wat Eugs gang tussen kerst en oud & nieuw zo tragisch maakt, is dat hij zich terdege bewust is van zijn mankementen. De zelfanalyse waarmee Van den Berg zijn protagonist opzadelt is bijtend.
Eug krijgt ruim de tijd om de leegte van zijn bestaan en wereld te beschrijven, tot de zitjes op station Lelylaan aan toe. Monotonie zal iedereen op een gegeven moment wel eens bespringen, maar de meesten van ons schudden dat af.
Eug kan niet wegkijken, want alternatieven voor dat lege bestaan heeft hij eigenlijk niet. Hij droomt van onbereikbare vrouwen, maar weet dat het er toch niet van komt - waarmee hij met terugwerkende kracht zijn dromen direct verpest.
De gedetailleerdheid waarmee Van den Berg de wereld, handelingen en menselijke relaties schildert zou met een minder getalenteerde hand irritatie kunnen opwekken. Of dat onbestemde gevoel van manie waarmee in American Psycho een heel hoofdstuk aan de verdiensten van de band Genesis werd gewijd.
Tijdens het lezen van De Hondenkoning ontbraken irritatie en manie. Juist door de karige, van elke versiering ontdane woordkeus wint Eug aan sympathie. Je zou hem een weg willen wijzen. Door elkaar schudden, uit zijn lethargie willen trekken. Okee, toch een vorm van irritatie.
Toch nog redelijk onverwacht duikt er een vrouw op, met de belofte van een vlucht uit de gevangenis waarin Eug zit ingemetseld. Een vroegrijp buurmeisje beseft maar al te goed met wat voor een man ze te maken heeft. Ze bespeelt hem en dat kan niet lang goedgaan, dat is duidelijk. De climax volgt op oud & nieuw.
Ondanks de alles doordesemde somberte zijn er in De Hondenkoning geestige beschrijvingen van het kantoorleven die iedere loonslaaf herkent. Ook zijn er - in de metafoor van een role playing game - verlangens naar iets beters fraai verwoord.
