Good Bye, Lenin!, de film die ik laatst in fijn gezelschap zag, staat te boek als komedie. De film heeft zeker z'n komische momenten, maar die worden scherp geflankeerd door zulke wrange situaties dat het in de meeste gevallen een kiespijnlach oplevert.

De nostalgische blik over de muur van de geschiedenis is niet blind. Zo opent de film met een paar arrogante beambten van het Ministerium für Staats­sicherheit, die in de sober ingerichte DDR-flat de moeder van hoofdpersoon Alex ondervragen.

Alex' vader is namelijk onder schimmige omstandigheden naar het Westen gevlucht, met achterlating van het voltallige gezin. Moeder Christiane (met een mooie weemoed gespeeld door Katrin Saß) vervalt langdurig in een catatonische staat en komt daar verzwakt, maar met een vurige passie voor de DDR uit.

Als eind jaren tachtig de Deutsche Demokratische Republik op instorten staat en mensen steeds luidruchtiger hun vrijheid eisen, ziet moeder Christiane hoe zoon Alex tijdens een demonstratie wordt afgevoerd door de politie. Ze krijgt ter plekke een hartinfarct en raakt in een maandenlange coma.

Wanneer Christiane ontwaakt en langzaam herstelt, is intussen de Muur gevallen en zijn de DDR, haar idealen en inferieure producten allang vervangen door Westerse varianten.

De behandelend arts meldt Alex dat elke opwinding - met het gevaar van een nieuw infarct - fataal kan zijn. Alex besluit daarop de immense veranderingen in Duitsland voor zijn moeder te verzwijgen en blaast op enkele vierkante meters slaapkamer de DDR nieuw leven in.

Hoe dat precies verloopt, moet je vooral zelf gaan kijken. Want Good Bye, Lenin! is een inventieve en ontroerende film, dat een feitelijk vergezocht idee zo naturel brengt, dat het verbazend weinig moeite kost je in te leven in de karakters.

De filmmuziek is trouwens prachtig en de film zwenkt behendig tussen een soort magisch realisme en realistische documentaire-stijl.