Parallel Lines
Gisteren naar de IDFA vertoning van Parallel Lines geweest, een low-budget roadmovie over de terugreis naar New York van documentairemaakster Nina Davenport, na een freelance klus in Californië, eind 2001.
Parallel Lines is een bij vlagen humoristisch en - in mijn opinie - vaker ontluisterend en deprimerend portret van "De Gewone Amerikaan". De gebeurtenissen in New York vormen veelal slechts een verre achtergrond voor de grauwe besognes van veel Amerikanen.
Zoals de serveerster in Tulsa met geen cent te makken, zodat klanten haar soms geld moeten toestoppen. De verveelde tieners in plaatsjes die op de meeste kaarten niet eens worden vermeld. Oud-militairen met onverwerkte trauma's en een kersverse weduwnaar die toch komt opdraven als kerstman in een troosteloze mall.
De meeste mensen zijn levenslang gevangen in schrijnende armoede in een van de rijkste landen op aarde.
Andere geïnterviewden grossierden behoorlijk in clichés en leken op slecht gescripte acteurs. Wat ook opviel: de gewone Amerikanen met een verbazend internationaal inzicht in de oorzaken van terrorisme - namelijk ongelijkheid.
Hoewel dit begrip waarschijnlijk eerder komt als je het zelf evenmin breed hebt.
