Mat rix
Omdat ik deel één en twee van The Matrix nu toch al heb gezien, ontkom ik er niet aan de trilogie te completeren met een bezoek aan de bioscoop voor deel drie: "The Matrix: Revolutions".
Al tijdens "Reloaded" ergerde ik me kapot aan de stupide semi-wijsheden die werden gedebiteerd. En dan die vermoeiende vechtpartijen die geen greintje emotie in me losmaakten. Whu!
Het beste uit "Reloaded" was de boezem van Monica Bellucci (Persephone) en dat is een magere oogst voor zo'n lange film. Maar goed, nu dan "Revolutions", waarmee de hele hype ten grave kan worden gedragen.
Volgens de eerste geluiden belooft "Revolutions" weinig meer te worden dan een herhaling van "Reloaded". Slate noemt het dan ook "The Matrix: Regurgitated".
Ik vrees dat ze gelijk krijgen. Het mooiste is dat het eerste deel van The Matrix, met al z'n spectaculaire vondsten en vernieuwende cameratechnieken, op zichzelf kan staan.
Daar ben ik heel blij mee. En met enig geluk wordt mettertijd de herinnering aan "Reloaded" en "Revolutions" uit m'n systeem gewist.
