Muur
Vandaag veertig jaar geleden sloeg men in het toen nog ongedeelde Berlijn aan het metselen en prikkeldraad spannen. Na een aantal weken stond er "die Mauer". Een symbool van de onverzoenlijkheid en onmenselijkheid van het communisme of - vanuit het blikpunt van de DDR een antifaschistischen Schutzwall.
28 jaar later viel het IJzeren Gordijn, op 9 november 1989. Ik kan me nog het optimisme herinneren dat in die dagen uit de TV spatte. Het communisme donderde ineen en het failliet van het systeem kwam overduidelijk aan het licht. Jammer dat de Amerikanen net deden alsof zij de Koude Oorlog hadden gewonnen, terwijl het veel meer een zaak van economie was. Rusland was gewoon op. Punt.
Optimisme uit de TV, die negende november. Blije mensen, wildvreemden die elkaar om de hals vielen. Vertwijfelde grenswachten die niet precies wisten wat ze met de situatie aanmoesten.
Wat ik me van dat laatste jaar van "de tachtigers" herinner is dat vrijwel iedereen toen geïnfecteerd werd door een soort optimisme dat we alle stommiteiten van de laatste jaren gingen rechtzetten. Een laatste spurt richting millennium en dan schoongewassen de bloedige eeuw achter ons laten.
Dus niet.
Weet u nog: de Golf Oorlog, brandende olievelden, Kroatië, Servië, Bosnië-Hercegovina, Sarajevo, Srebrenica, de moord op Rabin, het Midden-Oosten bleef een brandhaard, repressie, vreemdelingenhaat, verkrachting, moord, marteling...
Er was dan wel een laatste spurt richting millennium, maar de wereld ging enkeldiep door het bloed om er te komen.
Anno 2001 zijn er overigens opnieuw genoeg muren opgeworpen om mensen te onderdrukken of onwetend te houden.
Maar goed. Die ene Muur is weg.
