Enschede
SBS wordt meestal geassocieerd met ranzige "journalistiek" (De week van Willibrord, Big Diet, diverse achter-de-ambulance-aanjaag programma's) maar ik volg de documentaire "Het verdriet van Enschede" van Bernard Hammelburg al vanaf het begin.
En het is een ingetogen gefilmd verslag over de vuurwerkramp Enschede, waar hulpverleners en slachtoffers 13 mei 2000 herbeleven en vertellen wat ze hebben meegemaakt. Ook de nasleep wordt goed in beeld gebracht, zonder op tranen te jagen. Die vloeien bijna onvermijdelijk, maar alles gebeurt vanzelf, tijdens het doen van hun verhaal en zonder ergerlijke, dwingende, vragen die de journalistiek in de dagen vlak na 13 mei zo kenmerkten.
"Mooi" was vanavond het gedeelte over een man die zijn voet verloor bij de explosie. Hij had politie en hulpverleners beloofd dat, zodra hij weer kon lopen, gebak zou komen brengen. De documentaire volgt hem tijdens de moeizame revalidatie en soms pijnlijke gewenning aan de prothese. Maar hij loopt weer en lost de belofte in. De korte scène waarin hij het gebak brengt en een glazen plaquette aanbiedt met daarop het gedicht van Willem Wilmink, was van bitterzoete schoonheid.
